¿A MORAL PURITANA?

A moral puritana caracterízase pola reprobación de supostas conductas impúdicas, que nenbargantes, non entrañan prexuízo para ninguén. Os puritanos pregoan un severo código moral que, no fondo, encubre unha serie de prexuízos socialmente arraigados, un perverso repudio dos placeres do corpo e un afán por gardar ante todo as apariencias. Fernando Savater, no seu libro ¨Ética para Amador¨, atina ilustrando esa falsa moral desta maneira:

Unha señora chamou a policía para protestar por unhos mozos que se estabanse a bañar espídos diante da súa casa, a policía alonxou ós mozos, e a señora voltou chamar, os mozos alonxarónse todavía máis, pero a boa señora,¡ veña a chamar!, entón o inspector díxolle: ¨señora están a máis dun kilómetro e medio de distancia...¨ e señora respostou tremendamente indignada:¨¡Sí pero cós xemelgos sígoos vendo¨!.

Bicos.

Dióxenes

UN LETRERO AUTOEXCLUINTE.

Un home que era coñecido en Atenas polas súas maldades gravou no dintel da súa casa:"Nada malo entrará por eiquí". Dióxenes, o sabelo, comentou:

¿E onde durmirá o dono da casa? .

Bicos.

REALEZA

Unha fermosa mañán, nun pobo moi tenrro, un home e unha muller, soberbios, berraban na praza pública:<<¡ Meus amigos, quero que ela sexa raiña! >>. <<¡Quero ser raiña!>>. Ela ría e tremía. Él falaba os amigos de revelación, de probas cumpridas.
Pasmábanse un có outro.
E foron reis toda unha mañá na que os reposteiros, acarminados adornaron as casas, e toda a tarde na que se adentraron polo lado dos xardíns e as palmeiras.

Bicos.

PARA UN AMIGO

¨Convertínme nun tolo o día que uns ladróns roubaronme as sete máscaras que eu mesmo me fixera, pero cando puiden notála dozura dó sol non quixen voltar a ter ningunha máscara, así foi como volvínme tolo porque atopei liberdade e seguridade na miña loucura¨.

Este home atopou a súa seguridade despois de que lle roubaran as sete máscaras que él mesmo creou e as que utilizou durante as súas sete vidas; pero entón veu por primeira vez o sol sentiu a súa calor, e ahí foi cando comezou a ser un tolo, atopou a liberdade que nos dá ser nos mesmos, sen máscaras . Gardemos os nosos tabúes vaiamos de frente e así poderemos disfrutar da vida, que é moi curta. Bicos.

MAÑÁN

Por fin ... a partir de mañán estou de vacacións, vou poder sentirme liberada polo menos 15 días, ¡algo é algo!.


Que venga, que venga
el tiempo que apasiona.

He esperado tanto
Que nunca olvido.
Miedos y sufrimientos
Huyeron al cielo.
Y la sed malsana
Oscurece mis venas.

Que venga, que venga
El tiempo que apasiona.

Tal la pradera
Entregada al olvido,
Crecida y en flor
De incienso y de abrojos,
Al zumbido huraño
De las sucias moscas.

Que venga, que venga
El tiempo que apasiona.

A ROSA QUE SANGRA

A ialma é unha roseira
frorecida, cuaxada
de rosiñas vermellas
e de rosiñas brancas.

Alegrías e penas
son o vento que pasa;
ás veces como un bico,
ás veces treboada.

Unha bágoa que xurde,
unha risa que estala...
¡son rosiñas que caien
da roseira da ialma!

GRAZAS VARELA MALLOU

Varela Mallou, é doutor da universidade de Santiago, e fixo hoxe que moitos que estamos a padecer a hostelería, sintámos que alguén nos ten en conta, aínda que só sexa para un estudo.

Explícovos, hoxe lendo A Voz de Galicia atopeime cun artigo, o seu título: O 67% DOS TRABALLADORES DE HOSTELERÍA SUFREN SITUACIÓNS QUE LLES XENERAN INSEGURIDADES, ESTÁN AFECTADOS POR ALGÚNS DOS FACTORES DE RISCO PSICOSOCIAIS, QUE SON DETERMINANTES PARA O EQUILIBRIO PSIQUICO E SOCIAL.

O meu compañeiro máis eu leímos o artigo e díxome él: "non hai máis que dicir", e aínda que me gustou, cabreoume moito, porque nós, como tantos, vémonos reflexados en cada punto, un amigo, leva en hostelería (restauración) 10 meses, e hoxe díxome que se ía, polo que reza o titular, está sicolóxicamente fundido, perdas de apetito, por faltas de respeto, de recoñecemento laboral e ten como todos ese medo constante que nos produce a inseguridade.
Eu que estou un pouco máis curtida comezo a estar moi cabreada, porque inspeccións de sanidade, as que queirades e máis, pero,¿onde están as inspeccións laborais?, eso das corenta horas, ¡Sí! ¿en cantos días?, porque a nos quédannos algúns días máis de semana, e o trato despótico que se recibe, ¿vai no contrato tamén?.
Hoxe marcha él , mañán serei eu, pero por moito que deixemos un local as condicións en hostalería son as mesmas en casi todos.

Xa non sabemos a quen recorrer, porque iso de denunciar está ben para cobrar as horas que fas de máis, pero xa está , non consegues nada máis, dígovolo eu por experiencia, moito sindicato pero o final o que gaña sempre é o grande, e nos perdemos aínda que pareza esaxerado, saúde mental e o que é máis importante conciliación familiar.

O artigo dí que considerase clave a concienciación do empresario na materia dos riscos psicosociais e a promoción da saúde, !moi ben¡, de verdade, pero unhas persoas que só pensan no seu peto, que son uns ...., van pensar, van.

Bicos.

Educación e disciplina, non están pelexados

Tou preocupada por esta nova moda que teñen os rapaces de gravar ...¡palizas! ¡impresionantes¡ non sei que época viviríades vós, pero cando eu tiña a súa idade, bueno é imposible que me poida poñer na súa pel, é imposible.
¿Cómo os estamos criando?,¿cómo os están educando?; todos sabemos que os extremos non son bós, e agora mesmo estamos a pasar dun a outro. Hoxe non queremos que a eles lles falte de nada, igual que o pretenderon os nosos pais, pero os pais de antes tivérono máis complicado cá nós, e iso fixo que dentro do que cabe a nosa xeración fora diferente,trasmitíronnos uns valores, e agora ¿qué?, que lle damos todo
e demáis, damoslle o que queren, o que piden ,e por defecto o que non piden.
Queremos ser máis comprensivos, non caer no porque sí , porque cho digo eu ou no fai o que eu che digo e non o que eu fago, esta frase lembroa a cotío saíndo da boca do meu avó.
Pensamos que a nosa adicación é boa¿realmente existe esa adicación?; esta sociedade de consumo obríganos a que os dous teñamos que traballar, polo tanto adicarlles menos tempo a eles.
Tratamos de xustificar este tempo (abusivo) que pasamos no traballo có típico de que é o millor para eles que lles vai a dar unha calidade de vida millor, que aínda que teñámos pouco tempo este é de calidade, millor calidade que cantidade, ¿quén o valora?, evidentemente , NÓS, esto fainos sentir menos culpables.
Desgraciadamente esto lévanos a ter esta xeración, fillos demasiado guerreiros, querer falar de tí a tí, escoitar antes, ¡e moito!, vai facer que criemos uns nenos con demasiado poder , e nós imos ser, os primeiros pais reprendidos polos nosos fillos.
Esquezamos todo iso que nos pode facer quedar ben diante dá xente , dista sociedade, non hai pais exemplares, pensemos realmente neles, necesitan disciplina, só unha figura firme permitirá que se den conta que non somos os seus colegas, que somos ó máis importante , esas persoas que os adoran nas que poden confiar, así que temos que ser máis firmes, porque somos os que temos que encauzala súas vidas, ensinarlles a ser persoas, independientes , válidos, ¡ser persoas¡, a sobre protección temos que aparcala porque con isto o único que facemos e transmitirlles os nosos medos.
Esto de educar debe ser duro porque hoxe podemos ver, nas gravaciós dos móviles ós futúros guardaespaldas de Fonsi Nieto, ós paparazzi do tomate e os fotografos de todo pola pasta, con menos de dezasete anos. Son esos que buscan notoriedade dándolle unha paliza a ún máis débil, sempre apoiado por eses que xalean, ós que gravan isto porque papaito comproulle o movil de última xeración con só 12 anos e os que só pensan que disto pódese sacar pasta.
Temos que volver a poñer de moda os valores ese concepto que dubido que coñezan e o significado que ten. Eso é a nosa obriga ,¿comezamos?, bicos.

DESEO

La ausencia disminuye las pequeñas pasiones y aumenta las grandes, lo mismo que el viento apaga las velas y aviva las hogueras.


Duque de la Rochefoucauld.

¡Hoxe!

Xa sabemos todos o día que é hoxe, ¡vale!, o día do carrefur ou do corte inglés.

Pero é o día que escollín para darlle as grazas a alguén que leva aturando os meus desvarios e as miñas tolemias dende fai casi 13 anos, esa persoa que sempre está ahí e que colaborou có máis grande que teño.
Fai unhas semanas que unha compañeira máis eu dímonos conta da sorte que tiñámos por contar cás nosas parellas, que foran realmente HOMES.(hai moitos que carecen de ...ons.)

Pero aínda que o día non é o máis indicado, porque presuponse que temos que vomitar estes sentires neste día, tocoulle, ¡GRAZAS!, porque vai facer trece anos que entreguei as miña máns a outras dúas, que sinto un corpo que sempre responde, tí fas que me desviva por vivir, que cando miro os teu ollos poida ver só os meus e nos meus só os teus están, porque cando estou contigo podo esquecer todo , e con todo podo porque aínda cando non estás, ¡estás!, porque o sinxelo feito de achegarme a tí fai que esqueza todo....Grazas.

O secreto da felicidade non está en facer sempre o que se quere, senón querer o que se fai( León Tolstoi).

Bicos

Nada novo

Volto, e volto a tremer de medo,
pensando que vou perdela miña tiara,
¡o meu reino!.

E eiquí chego cá miña carga,
de ciumes e de feitos
¡ que estou a recoller a cotío!

E pasan os días,
e esa carga xa é demasiado pesada
que coverte os meus tesouros...¡ en pasado!.

E suponse que teño que dar as grazas
votala vista atrás e poñer todo nesa imaxinaria balanza,
¡cantos brilantes! e a mín xa só me vale a carga.

E volto a tremer,
síntoo, pero xa non podo dar as grazas
non teño a quen, a porta para mín xa está fechada.

MENU 23/01/08

CALDO GALEGO
ENSALADA DE ATÚN E TOMATE
TÁBOA DE EMBUTIDOS

CALLOS
PARRILADA DE PEIXES
PISTO

Pan, Bebida, Café e Postre 11e

Menú 23/01/08

LENTELLAS VEXETAIS
REVOLTO DE PEIXE
PATATAS RIOXANAS

LACÓN CON GRELOS
RAPIÑOS CON VINAGRETA DE LANGOSTINOS
ENDIVIAS GRATINADAS

Pan, Bebida, Café e Postre 11e

Je, je je.

¿E qué che importa?
o son das túas verbas
xa caeron, e caen moi perto, ti vas cheo de sentires.....
¡ ao lombo!,
que están a ver a realidade.

A cotío, o brilo da túa verdade, dache medo
fitan para tí os búhos
que atraen a tantas sombras,
non escapes, ¡ fala !...

Fala, non ten que ser forte , podes susurrar,
sigue a entonar ese son,
¡ que xa o fixéches de moitos!,
xa estás perdido....
entre sombras iguais.

Cada árbore ten a súa sombra,
e no teu bosque xa son moitas as árbores,
amigas, e que as veces, támen se sinten perdidas;
máis o teu é xa un bosque
¡ de moitas sombras !,
e a túa casa, está loxe, ¡ moi lonxe !...
...pero que pertiño.

Bicos.

PARA TÍ

Está quente a atmósfera
pero moi frío o lar
él xa só pode dicir que sinte
que ¡ busca! ....busca onde colgalos seus sentires.

Ela xa nin verbas ten
coas que seguir a montala súa función
xa non pode seguir a formar versos
él xa non quere seguir nesa actuación.

Está nun precipicio,
mira o seu arrredor e ten o ceo o seu carón,
que grande altar
pero....¡perdeu o seu reino!

Xa só queda silencio
e él necesita berrar de novo,
que os seus beizos vomiten
convulsivos sons.

Hoxe diante de un vaso
teno claro, necesita berrar
vomitar eses sons
que só eles dous....¡ poden sentir!

¡PROHIBIDO! OU ¡SÓ PARA!

Entereime por un familiar, que na miña cidade hai un ximnasio¡ só para mulleres!, a verdade é que fai un tempo que existe, pero eu, a veces, son das que están no mundo por que ten que haber de todo. A miña cara debeu ser tan expresiva cando me dixo que ela ía, que de seguido díxome que ía porque alí fanche un programa especial dependendo das nosas necesidades, ¿nosas?.
Aínda que pareza mentira, eu tamén fun a un ximnasio, a un ximnasio mixto e fixéronme un circuito adaptado as miñas necesidades e as miñas posibilidades físicas; a ver, recoñezo que hoxe todos estos macroximnasio ou multiusos que reciben axudas do concello polo que pagas baixas cuotas, van en decrimento dos pequenos ximnasios de sempre que están dirixidos por grandes profesionais, e fan, que os profesionais destes multiusos tamén sexan baixos, ou poucos, o igual que as cuotas, pásaste polo sá de pesas e daste conta que moitos deles estarían millor na casa comendo un bocadillo de choped, porque estanse a destrozar,porque non hai ninguén que lles ensine.
Bueno, este non é o tema, a cousa é o de só para.., hoxe todo está baseado en estudos de novas tendenzas, hoxe o cartel de¨ prohibido homes¨, non é unha consigna de despedida de solteiras, senón un novo mercado, é un novo filón para explotar por moitos e que puxa con moita forza, non só hai ximnasios, tamén restaurantes, hoteles, !vagóns de metro¡....Porque o parecer os estudos dín que as mulleres toman o 80% das decisións de consumo, e os empresarios respostan que eles só están a satisfacer a demanda dun sector, ¡ah !,en Londres xa hai taxis e en Italia
praias. E logo dín que o feminismo ten duas direccións: a dirixida pola loita da igualdade e a da competencia có home, a que se encamiña a búsqueda dunha identidade en sí mesma, diferenciada da do home, pero...¡por favor! deixemos a un lado os intereses económicos, deses que son os que van a gañar, que son os que gañan sempre, no debe ser cuestión de si homes ou mulleres.
Tanto tempo loitando pola igualdade, e agora queremos acotar os espazos, eso indica que estamos moi lonxe dela, é un paso atrás nesa loita, para mín , é ir contracorriente, sí só fora unha moda non me preocuparía moito, pero si é unha tendencia social, ¡preocúpame!, é voltar a unha regresión que conduce o aislamento e a exclusión. A igualdade é un dereito que integra a mulleres e homes. Cando se rompe con chorradas como estas, poden xustificar comportamentos excluíntes e estanos a costar demasiado esforzo e mala leite tratar de alcanzar esta igualdade que non existe todavía. Machismo, feminismo, e a misma m....
Menudo tostón ¿non?.
Bicos.

04/01/08

SOPA DE ARROZ
ENSALADA DE ALUBIAS
REVOLTO DE ATÚN

CHULETIÑAS DE PORCO IBÉRICO
PARRILLADA DE PEIXES
TORTA DE VERDURAS

BEBIDA, PAN POSTRE E CAFÉ 11E

¿E OS MEUS BOS DESEXOS?

Bueno.., rematei o 07 con altas temperaturas, mareos, dores de testa e paracetamol, e comeceino cá caixa de klenex baixo o brazo e a sensación de estar nunha nube.
E hoxe doume conta que non fixen o que tódolos anos, eso dos bos propósitos ou propósitos de enmenda no meu caso. Tódolos anos, todos temos un arcón cheo de bos propósitos, todos queremos introducir algún tipo de cambio nas nosas vidas. É como si realmente créramos, !e crémolo¡, que o comezo dun novo ano e como o comezo dun sono, algo que pode facer realidade eso que desexamos de sempre, porque quédannos 365 días por diante.. !mal será¡.
Supoño que cando chega un novo ano, é como si puidéramos aparcar ¨o vello¨, que foi o ano pasado, e dicir !onte¡, deixalo atrás e augurarnos unha nova esperanza para ese futúro( que é hoxe), nó que vamos ser capaces de facer e obter todo o que non poidemos durante os meses que deixamos atrás.
Supoño que durante uns intres crémolo, pero de seguido imponse a rutina e esquecemos todo isto, ela imponse os nosos febles sonos e non somos capaces de abrirnos paso a través dela.
Así que , volvo madicir o meu estado griposo, que non me permitiu desexar baixar 2 kiliños, porque os perdín(por non poder comer), ir o ximnasio (porque non teño forzas para desexalo) ler ese libro que tanto me recomendaron (xa estou a facelo); eu, que tódolos comezos de ano movíame entre o desexo dos bos propósitos estuo onde estaría a día 15 de xaneiro, no escepticismo,!maldita gripe¡ roubachesme os meus bos desexos.
Espero que o que mal comezou remate ben, !bueeeno¡ !un desexo¡, non ta mal.

Bicos.

03/01/08

SOPA DE COCIDO
REVOLTO DE GRELOS
TÁBOA DE EMBUTIDOS

SALMÓN Á GRELLA
CALLOS
PASTEL DE GRELOS

Pan, bebida, postre e café 11e