Unha fermosa mañán, nun pobo moi tenrro, un home e unha muller, soberbios, berraban na praza pública:<<¡ Meus amigos, quero que ela sexa raiña! >>. <<¡Quero ser raiña!>>. Ela ría e tremía. Él falaba os amigos de revelación, de probas cumpridas.
Pasmábanse un có outro.
E foron reis toda unha mañá na que os reposteiros, acarminados adornaron as casas, e toda a tarde na que se adentraron polo lado dos xardíns e as palmeiras.
Bicos.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
5 comentarios:
É unha bonita entrada, que introduce a moitas reflexións, algo así coma a botella medio chea ou medio valeira,
ese momento de felicidade que se dan un o outro ainda que breve é intenso e ben vale unha vida, ou podes ver con dor a coroa que un día xacera descolorida e olvidada nunha lameira.
Canda un cas suas conclusións eu xa teño a miña. Voltarei.
Como sempre un pracer leerte...
Pena que non escribas mais amiudo, e que eu nono poda leerte con mais tempo.
A xuntanza inda está no aire.
(a miña presencia nela).
Bicos.
Rei por un día. Se hai posibilidade de ter Raiña ó lado...ainda que sexa por un minuto xa paga a pena.
Bicos reais
Creo que había nos anos 60 un programa na televisión chamado "Reina por un día". Debe de ser unha boa sensación sentirte o centro da festa, e esquecerse de que mañá o día sera gris coma todos.
Apertas.
bonita entrada, a mí me ha costado algo entenderla pero leyendo los comentarios de la gente creo que la he pillado mejor...
www.asbeirasdoarnego.blogspot.com
Publicar un comentario