GRAZAS VARELA MALLOU

Varela Mallou, é doutor da universidade de Santiago, e fixo hoxe que moitos que estamos a padecer a hostelería, sintámos que alguén nos ten en conta, aínda que só sexa para un estudo.

Explícovos, hoxe lendo A Voz de Galicia atopeime cun artigo, o seu título: O 67% DOS TRABALLADORES DE HOSTELERÍA SUFREN SITUACIÓNS QUE LLES XENERAN INSEGURIDADES, ESTÁN AFECTADOS POR ALGÚNS DOS FACTORES DE RISCO PSICOSOCIAIS, QUE SON DETERMINANTES PARA O EQUILIBRIO PSIQUICO E SOCIAL.

O meu compañeiro máis eu leímos o artigo e díxome él: "non hai máis que dicir", e aínda que me gustou, cabreoume moito, porque nós, como tantos, vémonos reflexados en cada punto, un amigo, leva en hostelería (restauración) 10 meses, e hoxe díxome que se ía, polo que reza o titular, está sicolóxicamente fundido, perdas de apetito, por faltas de respeto, de recoñecemento laboral e ten como todos ese medo constante que nos produce a inseguridade.
Eu que estou un pouco máis curtida comezo a estar moi cabreada, porque inspeccións de sanidade, as que queirades e máis, pero,¿onde están as inspeccións laborais?, eso das corenta horas, ¡Sí! ¿en cantos días?, porque a nos quédannos algúns días máis de semana, e o trato despótico que se recibe, ¿vai no contrato tamén?.
Hoxe marcha él , mañán serei eu, pero por moito que deixemos un local as condicións en hostalería son as mesmas en casi todos.

Xa non sabemos a quen recorrer, porque iso de denunciar está ben para cobrar as horas que fas de máis, pero xa está , non consegues nada máis, dígovolo eu por experiencia, moito sindicato pero o final o que gaña sempre é o grande, e nos perdemos aínda que pareza esaxerado, saúde mental e o que é máis importante conciliación familiar.

O artigo dí que considerase clave a concienciación do empresario na materia dos riscos psicosociais e a promoción da saúde, !moi ben¡, de verdade, pero unhas persoas que só pensan no seu peto, que son uns ...., van pensar, van.

Bicos.

Educación e disciplina, non están pelexados

Tou preocupada por esta nova moda que teñen os rapaces de gravar ...¡palizas! ¡impresionantes¡ non sei que época viviríades vós, pero cando eu tiña a súa idade, bueno é imposible que me poida poñer na súa pel, é imposible.
¿Cómo os estamos criando?,¿cómo os están educando?; todos sabemos que os extremos non son bós, e agora mesmo estamos a pasar dun a outro. Hoxe non queremos que a eles lles falte de nada, igual que o pretenderon os nosos pais, pero os pais de antes tivérono máis complicado cá nós, e iso fixo que dentro do que cabe a nosa xeración fora diferente,trasmitíronnos uns valores, e agora ¿qué?, que lle damos todo
e demáis, damoslle o que queren, o que piden ,e por defecto o que non piden.
Queremos ser máis comprensivos, non caer no porque sí , porque cho digo eu ou no fai o que eu che digo e non o que eu fago, esta frase lembroa a cotío saíndo da boca do meu avó.
Pensamos que a nosa adicación é boa¿realmente existe esa adicación?; esta sociedade de consumo obríganos a que os dous teñamos que traballar, polo tanto adicarlles menos tempo a eles.
Tratamos de xustificar este tempo (abusivo) que pasamos no traballo có típico de que é o millor para eles que lles vai a dar unha calidade de vida millor, que aínda que teñámos pouco tempo este é de calidade, millor calidade que cantidade, ¿quén o valora?, evidentemente , NÓS, esto fainos sentir menos culpables.
Desgraciadamente esto lévanos a ter esta xeración, fillos demasiado guerreiros, querer falar de tí a tí, escoitar antes, ¡e moito!, vai facer que criemos uns nenos con demasiado poder , e nós imos ser, os primeiros pais reprendidos polos nosos fillos.
Esquezamos todo iso que nos pode facer quedar ben diante dá xente , dista sociedade, non hai pais exemplares, pensemos realmente neles, necesitan disciplina, só unha figura firme permitirá que se den conta que non somos os seus colegas, que somos ó máis importante , esas persoas que os adoran nas que poden confiar, así que temos que ser máis firmes, porque somos os que temos que encauzala súas vidas, ensinarlles a ser persoas, independientes , válidos, ¡ser persoas¡, a sobre protección temos que aparcala porque con isto o único que facemos e transmitirlles os nosos medos.
Esto de educar debe ser duro porque hoxe podemos ver, nas gravaciós dos móviles ós futúros guardaespaldas de Fonsi Nieto, ós paparazzi do tomate e os fotografos de todo pola pasta, con menos de dezasete anos. Son esos que buscan notoriedade dándolle unha paliza a ún máis débil, sempre apoiado por eses que xalean, ós que gravan isto porque papaito comproulle o movil de última xeración con só 12 anos e os que só pensan que disto pódese sacar pasta.
Temos que volver a poñer de moda os valores ese concepto que dubido que coñezan e o significado que ten. Eso é a nosa obriga ,¿comezamos?, bicos.

DESEO

La ausencia disminuye las pequeñas pasiones y aumenta las grandes, lo mismo que el viento apaga las velas y aviva las hogueras.


Duque de la Rochefoucauld.