PERDOAME SI NON O RELATO BEN

Agora son, é serei durante un tempo,
unha murallla roida polo desgaste.
¡Unha caída augurada!,polos feitos, polas verbas.
As súas mans insensibles, xa non me fan notar,sentir(mentira)
Xa todo esta silenciado
os bicos, as verbas o arrecendo, ata o silencio que nos agradaba.
A erotica táctil das miradas tornouse pétrea.
Hoxe recibe o mausoleo o," meu", máis grande, que foi sentir, notar, ¡ser!.
¿Namorado? que curto e lonxano
si esto soubera, chucharíate máis,
gustaríame ser, o que nunca fun, a túa raíña;
porque hoxe non habelo sido, afundeme moito máis que máis.
Fuxíches igual que esa lúa que namora,
pero baixas a testa e cando a levantas¡ xa non está!
Xa só queda de tí........¡eu!
E agora quero dicir que a miña testa , NON RECIBE,
xa vale,¡ NON MÁIS!.
BICOS.

QUEIXUMES...NON DOS PINOS, DE MOITOS

-Fora abondo co aprobio pasado

dun brando servir,

madre escura de escuros ilotas,

Mesenia infeliz.

-A Pitia convulsa

Dixera de ti:

o oráculo dixo

- Quen serve, ese é vil.

Ser forte ou escravo,

morrer ou vivir;

cinque o peito de esforzo e ferro,

Spartaco cho di;

¡esnaca na frente de quen cho lanzara

O estigma servir¡

EDUARDO PONDAL

Eduardo Pondal) (1835-1917)

É alucinante, que no 2007 estas verbas seguen vivas non só porque son del, porque foi, é, e será, senón porque non cambiou o seu fondo, si as formas, non o contido.

O bardo xa non está

E hai poucos que berran

que saben que debe mudar

por qué hai tanto xordo

¿non queren escoitar?

seguen sendo ilotas

temen falar

hoxe hai democracia

¡ou quero pensar!

A veces afogo

e quero mudar

ser coma eles

autómata xordo

que se deixa guiar

Pero algo no fondo

non me deixa “actuar”

guste ou non guste

eu poido pensar

e aínda que saiba

que esto non os vai facer mudar

eu, ¡son! seino, mais grande

porque non sei abandoar.

-Sigue existindo ó amo

que cree saber

e é un ilota que só tivo bo nacer

escravo do carto non do saber.

Cando escoito historias, non,¡ realidades!, e as actuacións dalgúns ante elas respóstome que quizais, todo esto tenos que pasar, e que algúns meréceno;pero despois que me pasa o cabreo ,¡ non!, ninguén merece que o traten coma un animal , sei o que é padecer a esta clase de xente e nunca poderei desexarlle tanto mal a ninguén. ¿onde están os que nos teñen que defender, esos que suponse que cobran por moverse polos intereses dó traballador?.

Seguimos sendo os mellores personaxes dos poemas de Cabanillas, os dá terra asoballlada, porque si moitos deixanse asoballar, e a eses, polos que antes preguntaba deberíanlles informar; todos deberíamos coñecer os nosos dereitos porque das obrigas, deso.....¡qué nos van contar!. BICOS.

16/11/07

O MENU DE MAÑÁN

Sopa de peixe
Aliñas de polo
Salada de endivias c/ queixo azul


Merluza con salsa de cebola
Entrecot a grella
Pastel de verduras


PAN, BEBIDA, E POSTRE.

Non fales máis de min

Onte chamoume moito á atención a reacción dunha persoa.Pareceume que tiña un medo irracional totalmente racional.Cóntovos: fun tomar un café cunha amiga e chegou acompañada dun rapaz,puxémonos a falar dos nosos blogs(as dúas somos novatas),conteille o que eu puxera correndo porque quedara con ela e non chegaba a tempo,bueno, ela fixo o mesmo, de súpeto a cara do rapaz mudou cando escoitou que ela falara de él,dixo:"¿hablaste de mí"?,¿dijiste que soy del este?,¿y si vienen a por mí?,¡con todo lo que está pasando¡, por favor no hables más de mí.
os seus ollos tiñan ese brillo propio do que vai romper a chorar, pero tamén no continuo movemento dos mesmos(non podía mirar nada fíxamente)podíase ver perfectamente o medo,¡non¡, temor, pánico,¡non sei¡, pero sentínme fatal,e sentín tanta empatía que estiven adoecida durante todo o servizo(no traballo).
parece mentira ,(non o é) que hoxe en día e despois do que temos sufrido e emigrado permitamos que poida haber xente que poida albergar tal temor, e vemos que desgraciadamente este temor esta moi fundado.
Este sentir xenófobo colócanos nunha "época"que eu quero pensar que morreu,ou debería estar morta.Estas actuacións son sinónimo de atraso e derrota.
Bueno, remato xa, só lle pediría a toda esa xente que sigue soltando a trillada frase de que nos veñen quitalo traballo que se informen un pouquiño máis, que se enteren de todo polo que teñen que pasar para obter un posto de traballo, en que condicións, etc; pero si se preocuparan de coñecer un pouquiño máis a situación destas persoas, moitos abrirían os ollos, ¿e? quedarían sin argumentos para seguir odiando , ese, é o seu medo.
Xa por último, e agora si que remato, fálase moito últimamente de condeas exemplares,para que a xente poidase concienciar, creo que aínda onte trataron de facelo pola portada dunha revista, a ver si fan o mesmo có caso de barcelona, porque creo que en esto a xente, sí, debería estar máis que concienciada.

Hola... con este blog o que quero é contar e compartir ,as miñas e as nosas historias,as historias da cociña do restaurante Rúa.
Fai tempo alguén díxome que si nunha cociña estivera instalada unha cámara, ningún reality podería superala en audiencia. A verdade é que si temos algún parafuso un pouquiño froxo e tamén témos a grande sorte de poder dicir que somos compañeiros e respetamonos moito.
Bueno vounos presentar: María, é unha grande compañeira ,é rumana e extremadamente cabezona,como lle digo eu é unha castrona, ten un humor moi fino e gracias a ela podo poñer no meu curriculo que entendo o rumano "calado", en catro meses consigo entendela sin que teña que soltar verba, dela teñovos moito que contar, pero vai ser mais adiante.Hector, é o home da cociña e penso que pode dicir que o temos moi ben coidado,tamén eé un gran compañeiro e grande traballador,sin él a cociña estaría cando hai traballo feita un cristo, parece mentira pero o que recolle e o máis ordenado é el. Eu, son a que vai escribir esto a que vai tratar de acercarvos a nosa cociña e tamén do que me pasa diariamente, o meu neno ,o meu neno ,é todo o que pasa por esta cabeciña tola. Tamén compartrei frases, parrafos que pra min son importantes, chegaredes a dicir de mín,esa frase que tan famosa está sendo esta semana "por qué no te callas", no restaurante din que non calo nin debaixo da auga, sobre todo o "salteado"(Francisco), un dos camareiros mañán fálovos dos demais.BICOS.


ERUNT DUO IN CARO UNA(¿Dos en una carne sola)