Díxolle unha brizna de herba a unha folla que caeu no outono: ¨Fas tanto ruido o caer que espantas tódolos meus soños invernais¨.
A folla respondeu indignada:¨Es un ser de baixo berce e miserable morada, un ser repugnante e sen canto; non vives nas altas esferas nin coñeciches nunca a canción¨.
Despois, a folla caeu sobre a terra e durmiu.
O chegar a primavera volveu espertar, e convertiuse nunha brizna de herba.
E cando chegou o outono, e durmía no seu sono invernal, as follas do outono, comenzaron a caer sobre ela. E a brizna de herba murmurou: ¨¡Ah , estas follas do outono; fan tanto ruido que espantan os meus sonos invernais!¨.
jueves, 13 de diciembre de 2007
MENÚ 14/12/07
ESPARRAGOS GRATINADOS
SOPA DE POLO CON FIDEOS
ENSALADA MIXTA
RODABALLO Á GRELLA
GUISO DE CARNE
COLIFLOR Á GALEGA
Pan, bebida e postre 11e
SOPA DE POLO CON FIDEOS
ENSALADA MIXTA
RODABALLO Á GRELLA
GUISO DE CARNE
COLIFLOR Á GALEGA
Pan, bebida e postre 11e
miércoles, 12 de diciembre de 2007
MENÚ 13/12/07
CALDO
REVOLTODE ATÚN
CREMA VERDE
CALLOS
ARROZ MARIÑEIRO
PANACHÉ DE VERDURAS
Pan ,bebida, postre e café 11e
REVOLTODE ATÚN
CREMA VERDE
CALLOS
ARROZ MARIÑEIRO
PANACHÉ DE VERDURAS
Pan ,bebida, postre e café 11e
OS PANTASMAS ,MELLOR VISIBLES
Non é necesario ser un cuarto- para estar embruxado-
nin unha casa-
o cerebro ten corredores- que superan
os lugares materiales-
é millor atopar a media noite
unha pantasma visible que afrontar nó interior-
ese innquilino máis xeado.
É millor atravesar galopando unha abadía
apedreado-
que atoparse a sí mesmo sen armas-
nun mundo solitario-
Ese un mesmo, detras de un mesmo oculto-
debe sobrecollernos máis-
o asasino oculto no noso apartamento
será un menor horror.
O corpo- busca un revolver-
ponlle cerroxo a porta-
presentindo unha pantasma superior-
ou máis.
Bicos.
nin unha casa-
o cerebro ten corredores- que superan
os lugares materiales-
é millor atopar a media noite
unha pantasma visible que afrontar nó interior-
ese innquilino máis xeado.
É millor atravesar galopando unha abadía
apedreado-
que atoparse a sí mesmo sen armas-
nun mundo solitario-
Ese un mesmo, detras de un mesmo oculto-
debe sobrecollernos máis-
o asasino oculto no noso apartamento
será un menor horror.
O corpo- busca un revolver-
ponlle cerroxo a porta-
presentindo unha pantasma superior-
ou máis.
Bicos.
martes, 11 de diciembre de 2007
MENÚ 12/12/07
SOPA DE PEIXE
TÁBOA DE EMBUTIDOS GALEGOS
REVOLTO DE GRELOS
PESCADA EN MOLLO DE CHÍCHAROS
TORTA DE VERDURAS
LACÓN CON GRELOS
Pan, bebida, postre e café 11e
TÁBOA DE EMBUTIDOS GALEGOS
REVOLTO DE GRELOS
PESCADA EN MOLLO DE CHÍCHAROS
TORTA DE VERDURAS
LACÓN CON GRELOS
Pan, bebida, postre e café 11e
SOL Y CARNE
Ese fogar que é o sol, de tenrrura e de vida,
verte á terra do seu amor coa súa corrente prendida.
Poderédes sentiLa si ficades no seu val deitados,
que dá terra núbil, o sangue desbordou
e que o seu inmenso peito, que unha alma fai ascender,
é,¡de amor,carne, como muller,
e que encerra, preñada de savia e de ilusións,
nun tremendo formigueo, tódolos embrións!. Bicos
verte á terra do seu amor coa súa corrente prendida.
Poderédes sentiLa si ficades no seu val deitados,
que dá terra núbil, o sangue desbordou
e que o seu inmenso peito, que unha alma fai ascender,
é,¡de amor,carne, como muller,
e que encerra, preñada de savia e de ilusións,
nun tremendo formigueo, tódolos embrións!. Bicos
lunes, 10 de diciembre de 2007
11/12/07
FABADA
SALTEADO DE ALGAS C/PEMENTOS DO PIQUIÑO
SALADA DE AGUACATE C/ VINAGRETA DE LANGOSTINOS
RAXO C/ PATACAS
BACALLAO Ó FORNO
MENESTRA DE VERDURAS
Bebida , café, e postre 11e
SALTEADO DE ALGAS C/PEMENTOS DO PIQUIÑO
SALADA DE AGUACATE C/ VINAGRETA DE LANGOSTINOS
RAXO C/ PATACAS
BACALLAO Ó FORNO
MENESTRA DE VERDURAS
Bebida , café, e postre 11e
MENU 10/12/07
Lentellas vexetais
Polbo feira
Lacón no seu mollo
Polo ó forno
Espetos de rape e langostinos
Berenxenas recheas.
Pan, bebida, café e postre 11e
Polbo feira
Lacón no seu mollo
Polo ó forno
Espetos de rape e langostinos
Berenxenas recheas.
Pan, bebida, café e postre 11e
domingo, 9 de diciembre de 2007
AMORES CATIVOS
Hoxe volvín ler un poema que pareceume que alguén o escribira onte, ou ben o 25 de novembro, lede e dicirme si non vos é máis que actúal.
Era delor i era cólera,
era medo i aversión, era un amor sin medida,
¡era un castigo de Dios!
Que hai uns negros amores de índole ponzoñenta
que privan os espritos, que turvan as conciencias,
que morden si acariñan, que cando miran queiman,
que dan dores de rabia, que manchan e que afrentan.
Máis val morrer de friaxen
que quentarse á súa fogueira.
Bicos.
Era delor i era cólera,
era medo i aversión, era un amor sin medida,
¡era un castigo de Dios!
Que hai uns negros amores de índole ponzoñenta
que privan os espritos, que turvan as conciencias,
que morden si acariñan, que cando miran queiman,
que dan dores de rabia, que manchan e que afrentan.
Máis val morrer de friaxen
que quentarse á súa fogueira.
Bicos.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)