Ese fogar que é o sol, de tenrrura e de vida,
verte á terra do seu amor coa súa corrente prendida.
Poderédes sentiLa si ficades no seu val deitados,
que dá terra núbil, o sangue desbordou
e que o seu inmenso peito, que unha alma fai ascender,
é,¡de amor,carne, como muller,
e que encerra, preñada de savia e de ilusións,
nun tremendo formigueo, tódolos embrións!. Bicos
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
1 comentario:
Indo e vindo pola rede atopeime co teu blog, vexo que eres cociñeira, hai aquí algúns menús que prometen, claro que millor saberán, ¿Tes un restaurante? si é así dio porque irei comer cando vaia por Santiago.
Un saúdo.
Publicar un comentario