Nada novo

Volto, e volto a tremer de medo,
pensando que vou perdela miña tiara,
¡o meu reino!.

E eiquí chego cá miña carga,
de ciumes e de feitos
¡ que estou a recoller a cotío!

E pasan os días,
e esa carga xa é demasiado pesada
que coverte os meus tesouros...¡ en pasado!.

E suponse que teño que dar as grazas
votala vista atrás e poñer todo nesa imaxinaria balanza,
¡cantos brilantes! e a mín xa só me vale a carga.

E volto a tremer,
síntoo, pero xa non podo dar as grazas
non teño a quen, a porta para mín xa está fechada.