Xa sabemos todos o día que é hoxe, ¡vale!, o día do carrefur ou do corte inglés.
Pero é o día que escollín para darlle as grazas a alguén que leva aturando os meus desvarios e as miñas tolemias dende fai casi 13 anos, esa persoa que sempre está ahí e que colaborou có máis grande que teño.
Fai unhas semanas que unha compañeira máis eu dímonos conta da sorte que tiñámos por contar cás nosas parellas, que foran realmente HOMES.(hai moitos que carecen de ...ons.)
Pero aínda que o día non é o máis indicado, porque presuponse que temos que vomitar estes sentires neste día, tocoulle, ¡GRAZAS!, porque vai facer trece anos que entreguei as miña máns a outras dúas, que sinto un corpo que sempre responde, tí fas que me desviva por vivir, que cando miro os teu ollos poida ver só os meus e nos meus só os teus están, porque cando estou contigo podo esquecer todo , e con todo podo porque aínda cando non estás, ¡estás!, porque o sinxelo feito de achegarme a tí fai que esqueza todo....Grazas.
O secreto da felicidade non está en facer sempre o que se quere, senón querer o que se fai( León Tolstoi).
Bicos
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
6 comentarios:
Bonito recoñecemento e bonitas verbas.
Parabéns
Hay muchas cosas en mi vida que le dan sentido, pero hace tiempo que me he dado cuenta de que todas tienen que ver contigo.
El lunes 13 años, 3 años el martes, no era nada, si algo he hecho en mi vida, lo he hecho contigo y nos quedan muchas por hacer (te necesito).
¿que el amor tiene fecha de caducidad? será, pero sé que me va a encontrar la parka esperándola... y siempre a tu lado.
y... no tardes (que tengo frío)
Te quiero, preciosa.
Antonio (elmaridodelacocinera)
chego tarde, como case sempre.
Eu dinme conta de que a persoa ca que estou e a que debe ser, cando si estaba vendo algo bonito, ou disfrutando de algo eu so, sin ela, faltabame a mitade da diversión (ou o 100%).
Como siempre lle digo, o noso non terá sentido o día que logremos quedarnos dormidos na mesma cama, estando enfadados, sen habernos reconciliado antes de pechar os ollos... o día seguite vou polo divorcio.
Bicos.
Enhorabuena por los sentires, y correspondidos por lo que veo, debe ser estupendo ser el marido de la cocinera!! ;) asi que... no tardes, que tiene frio.
EU QUE ODIO QUE ME IMPOÑAN FECHAS E MOITO MENOS ANIVERSARIOS, AINDA ASI COINCIDO CONTIGO, PORQUE TAMPOUCO ESTOU DISPOSTO A QUE ME ROUBEN O DEREITO A SENTIR...
FELICIDADES PRA OS DOUS Y QUE VEÑAN TRECE MAIS.....COMO MINIMO
bicos ex traños
Parabéns, é certo que semella que nos impoñen o día e quen máis gañanzas levan son as tendas e os centros comerciasis.
Pero gustoume moito o que contas hoxe, 13 anos son para celebrar, deséxoche toda unha vida de felicidade xunto a ese home, que se ti te sintes afortunada de habelo atopado, de seguro él ha sentir o mesmo por ti.
¡Canta razón ten Tolstoi! " segredo non é facer o que se quere, senon querer o que se fai"
Hai moito tempo que celebro o amor, non impota o día, sempre que podo, porque levo 25 anos co meu compañeiro, e asegúroche que voltaría a vivilos.
Unha aperta.
Publicar un comentario