A ialma é unha roseira
frorecida, cuaxada
de rosiñas vermellas
e de rosiñas brancas.
Alegrías e penas
son o vento que pasa;
ás veces como un bico,
ás veces treboada.
Unha bágoa que xurde,
unha risa que estala...
¡son rosiñas que caien
da roseira da ialma!
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
3 comentarios:
As espiñas tras súa veleza, pero non ocultas, ben a vista. O que quere facerse con ela sabe que se pinchará, si ao final todos nos pinchamos.
Bonito poema.
bonito texto...
non teño tempo de escribir, nin de leer....
esperemos a chegada de dias mellores.
Bicos.
Publicar un comentario