Astral.
a maxia.
cántico pagán.
e os teus son ollos de boi fendendo o rego que me abre.
o lume da fogueira no que empreño.
pronunciarte ten o risco de desaparecer no abismo.
toda rocha ten o seu principio na escuma con que a bates
porque nada hai que se asemelle ó movemento do furor
do teu océano total das túas augas,
a fame coa que bicas ante a morte.
Bicos.
viernes, 21 de diciembre de 2007
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
7 comentarios:
este frenetico ritmo e moi sexual...
ou polo menos a min pareceumo...
felicidades pola intensidade da poesia pu deberia decir POEXIA (=poesia sexual) jejeje
apertas
Un texto intenso, apaixoado.
Fermoso é poético.
Unha aperta
Bonito texto.
Bo nadal dende o bosque.
Bicos.
Jejejeje...
Como eu che suprimin un comentario, tu tiñas que suprimir dous.
Anda, volver, e recomenta o que comentaches (que xa lein os dous), si e que queres, claro.
Bicos.
Fermosos versos, moi intensos.
e moi sensuales.
Fermosísimo poema. Hai algunhas imaxes nel moi moi poderosas, coma a dos ollos de boi.
Parabéns.
Publicar un comentario