martes, 27 de noviembre de 2007

PERDÓA, ¡SÍ¡ ¿PERO ATA CANDO?

Hoxe vai voltar a ser o primeiro día da súa vida, hoxe vai deixar de sela víctima, vai deixar de mirar só para o seu ombrigo.
¡Qué cómodo é!, escudarse en ser ela( a que tanto padece a que tanto traga), hoxe ten que aprender a pedir perdón a darse conta que na¨Casa dá pradera ¨, todo era moi bonito, e ó final todo saía ben , pero ela está a conseguir que esto sexa máis parecido a unha traxicomedia grega.
Pensa que ,¡ Santiago non ten un río que poidades cruzar en góndola¡.
Grazas e perdoa ten que aprender a dicir; pero no momento que teña que mirar por outro que non sexa ela a empresa tornase difícil, deixar de ser a víctima e complexo, parece que é máis feliz sufrindo, que deixando que a vida a sorprenda, que é certo, non se pode examinar a alguén as 24 horas dó día porque nesa proba tamén ela ía suspender (dona perfecta).
Fainos falla moitas veces poñernos na pel do outro, así veríamolo todo mellor.
A tí decirche, que está moi ben decir perdoa sentindoo de verdade, pero, procura que dentro de 15 días non teñamos que voltar a falar, porque igual cando te deas conta el xa non está.

2 comentarios:

Chousa da Alcandra dijo...

Negar o perdón é jodido; pero se te joden coa reiteración no perdoar...
(Hai cousas sin perdón).

Un bico
(Teño rosas amarelas, pero has ter paciencia. Volverán florecer.)

Antonio Olives dijo...

Decía un que setente veces sete... non sei, igual ten que ser así. Pero que non perda a conta.